Rozdział 33

Siedziałam na kanapie i patrzyłam się na moją rękę. Dlaczego moje życie musi takie być? Dlaczego moje życie musi być pełne smutku i bólu? Nie będę już wspominać o cierpieniu, bo tego jest jeszcze więcej. Chciałabym mieć normalne życie, ale jak widać nie jest mi ono pisane. Kiedy tak leżałam i użalałam się nad osobą usłyszałam dzwonek drzwi. Przestraszyłam się, że to może być Gabriel. Gdy jednak otworzyłam drzwi zobaczyłam moją siostrę. Nie wiedziałam co mam powiedzieć:

-Paula możemy porozmawiać?- powiedziała błagalnym głosem:

-Oczywiście. Wejdź.

-A mogłybyśmy nie tu?- powiedziała niepewnym głosem:

-Ale dlaczego?- dziwiło mnie zachowanie mojej siostry. Nigdy jeszcze tak się nie zachowywała:

-Po prostu nie. Chodzimy lepiej do mnie.

-To ty masz mieszkanie w Londynie?

-Tak. Nie dawno się przeprowadziłam. Ubieraj się i jedziemy- co się z nią działo. Nie poznawałam jej. To było strasznie dziwne.

~*~

Jechałyśmy w milczeniu. Chciałam się jak najszybciej dowiedzieć o co chodzi Emily. Nie rozumiałam dlaczego jest taka tajemnicza. Nigdy taka nie była, a wręcz mówiła wszystkim wprost co o nich myśli. Kiedy dojechałyśmy na miejsce nie wierzyłam własnym oczom. Mieszkała w wielkim apartamentowcu. To jednak nie było aż tak wielkie zdziwienie. Gdy weszliśmy do jej apartamentu, oniemiałam. Po głowie chodziło mi jedno pytanie: "Skąd ona miała na to w ogóle kasę?":

-O czym chciałaś porozmawiać?- spojrzałam na nią:

-O naszej matce, Mandy.

-Ale o czym mamy rozmawiać. Mandy zmarła i nie ma tu chyba nic do gadania.

-Tylko, że tu chodzi o to, że ona jednak nie zmarła.

-Emily ty słyszysz co mówisz? 

-Wiem, że to brzmi dziwnie, ale to prawda. Rozmawiałam z nią ostatnio. Paula nasza matka potrzebuje pomocy. Niestety nie powiedziała jak możemy jej pomóc.
-Emily, ale skąd mam wiedzieć, że nie kłamiesz?- nie wierzyłam w słowa moje siostry, bo były nie realne:
-Paula czy ja cię kiedykolwiek okłamałam?
-Nie, ale twoje słowa po prostu nierealne- w tamtej chwili zadzwonił mój telefon. Nie patrzyłam kto dzwoni tylko odebrałam:
-Halo?
-Hej, księżniczko. Mam dla ciebie dobrą wiadomość- to był głos Loczka. Tak się cieszyłam, że mogę go wreszcie usłyszeć:
-Hej, kotku. Jaką?
-Lekarz powiedział, że jeśli wszystkie wyniki badań będę w porządku to jutro wypuszczą  mnie do domu- wreszcie jakaś dobra wiadomość. Przynajmniej jedna:
-Jeju, kotku to super. Niestety ja już muszę kończyć, ale później zadzwonię.
-Dobrze. Pa, księżniczko. Pamiętaj, że cię kocham.
-Ja ciebie też, kotku- po tych słowach rozłączyłam się:
-Skończyłaś już?- usłyszałam głos mojej siostry. Jak widać nie podobało się jej to, że odebrałam telefon i ją zignorowałam:
-Tak skończyłam- powiedziałam obojętnie.- Mam jedno pytanie.
-No dawaj.
-Dlaczego nie mogłyśmy porozmawiać u mnie?
-Bo myślałam, że u mnie nikt nie będzie nam przeszkadzał. Jak widać myliłam się- gdy to mówiła dało się usłyszeć nutkę oburzenia w jej głosie:
-A w czym ci przeszkadza Harry?
-Jak nie zauważyłaś to rozmawiałyśmy o czymś ważnym, a ty wolałaś rozmawiać z nim.
-Emily nie wiedziałam, że to on dzwoni. I jak nie zauważyłaś to zaraz się rozłączyłam.
-Ale jednak z nim gadałaś.
-Jeju. Powiedział mi, że ma dobrą wiadomość to zapytałam jaką. A ty zaraz robisz z tego wielkie halo- powiedziałam z wielkim oburzeniem w głosie:
-Tylko, że jakbym ja powiedziała, że mam dobrą wiadomość to by już tak nie było.
-Emily jak nie zauważyłaś to Harry leży w szpitalu i miał poważny wypadek. I jeżeli tak ma wyglądać nasza dalsza rozmowa to ja wychodzę.
-A nie boisz się już Gabriela?- nie odpowiedziałam jej na to pytanie tylko wyszłam z jej apartamentu. Myślałam, że Emily wie jak tęsknie za Hazzą, ale jak widać myliłam się. Harry to mój chłopak i jest dla mnie ważny, ale tak samo ważna jest dla mnie moja siostra. Niestety ona tego nie dostrzega. Myśli, że skoro jest Harry to nie ma jej, a w rzeczywistości jest zupełnie inaczej. Nie chciałam jednak dłużej o tym myśleć. Wyciągnęłam telefon z kieszeni i wykręciłam numer Lucy. Dawno z nią nie rozmawiałam i chciałam dowiedzieć się co u niej:
- Halo?- usłyszałam głos koleżanki:
-Hej Lucy. Co tam u ciebie?- w tamtej chwili przeszłam koło jakiegoś znajomego chłopaka. Kiedy się odwróciłam zobaczyłam, że to był Zayn. Wchodził właśnie do apartamentowca, w którym mieszkała moja siostra. Tylko po co:
-Hej Paula. Na początku było ciężko, ale teraz jest już dobrze. Nawet Niall dzisiaj do mnie dzwonił.
-Co chciał?- w tamtej chwili zaczęła iść w stronę apartamentowca:
-Chciał się spotkać. A co u ciebie?
-Dobrze. Wiesz co Lucy muszę już kończyć. Jeśli będę miała czas to później zadzwonię- po tych słowach rozłączyłam się. Zbliżał się coraz bardziej apartamentu Emily. Nie wiem dlaczego, ale miałam wrażenie, że Zayn jest u niej i nie myliłam się. Kiedy byłam pod drzwiami apartamentu mojej siostry usłyszałam jego wyraźny głos. Przyłożyłam ucho do drzwi i zaczęła wsłuchiwać się w ich rozmowę:
-Zayn po co tu przyszedłeś? Ktoś mógł cię zobaczyć.
-Emily ja cię kocham i chcę z tobą być. Nie mogłem już wytrzymać musiałem cię zobaczyć.
-Zayn ja też cię kocham, ale do póki jesteś z Perrie nie możemy pokazywać się razem i nie możesz tu przychodzić, rozumiesz?- pewnie od niego Emily miała pieniądze, żeby zamieszkać w Londynie:
-Emily obiecuję ci, że niedługo z nią zerwę, ale jeszcze nie teraz. Dasz mi buziaka?- nie wierzyłam w to co słyszę. To nie mogła być prawda.

Oczami Emily
-----------------------------------------------
Pocałowałam Zayna. Czułam się przy nim szczęśliwa. Nie chciałam już dłużej ukrywać, że z nim jestem, ale nie miała innego wyboru. Zayn chodził jeszcze z Perrie. Nie mogłam jednak znieść myśli, że psuję ich związek, ale nie miałam innego wyboru. Miłość to silne uczucie, którego nie umiem powstrzymać.



---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Mam nadzieję, że rozdział się podoba. Proszę komentujcie...